Op woensdag 7 augustus 2013 werd tijdens de uitvaartliturgie, die opgedragen werd in de parochiekerk Sint-Martinus te Opbrakel, afscheid genomen van Sylvain De Lange, ERE-VOORZITTER van de Geschied- en Heemkundige Kring TRIVERIUS.

Tijdens deze plechtigheid las de voorzitter van de Kring, Ludwig De Temmerman, de volgende herdenkingstekst:

Van sommige mensen denkt men dat ze onverwoestbaar zijn.
Van sommige mensen denkt men dat ze zeker 100 jaar zullen worden.
Moeder De Lange overschreed ruim de kaap van de 100 jaar evenals haar zuster en nog anderen van hetzelfde gezin benaderen de magische grens. Waarom zou Sylvain geen 100 jaar worden?
Sylvain was 80 en de ouderdomskwaaltjes staken stilaan de kop op.
Niets erg toch. Hij zat nog vol energie, vol ambitie en was als historicus bijlange nog niet leeg geschreven.

Geregeld verschenen nog zijn bijdragen in het tijdschrift Triverius en in tal van andere tijdschriften of jaarboeken zoals Het Land van Aalst en de Annalen van de Geschiedkundige Kring van Ronse. En toch.
Sylvain was de man van de taalgrens.
Buren op een paar honderd meter afstand woonden in Flobecq-Vloesberg.
Vanaf de kleuterklas tot de universiteit volgde Sylvain het Franstalig onderwijs.
Elke dag de taalgrens over om school te lopen.
Aan de Franstalige Leuvense universiteit studeerde Sylvain, Germaanse filologie.
Hij promoveerde als licentiaat met een werk over… de taalgrens.
Ook zijn leraarsloopbaan verliep in Wallonië.
Er zijn gemakkelijker manieren om tweetalig te worden maar Sylvain was een perfectionist.
Zelf heb ik het menigmaal ondervonden als co-auteur of als redacteur. Hij kon lang twijfelen om toch maar het meest correcte synoniem te vinden. Als hij er zelf niet uit geraakte plaatste hij een accolade met de beide mogelijkheden.
De redacteur moest maar kiezen en koos vaak voor het verkeerde woord. Als germanist kon Sylvain zich geen gebrekkig Nederlands permitteren. Tot net voor de drukpersen begonnen te draaien bracht Sylvain verbeteringen aan in zijn publicaties.
Naast het natuurtalent Victor Morre, was Sylvain jarenlang de belangrijkste historicus van Opbrakel en omgeving.
Destijds, bij de uitgaven van Sport en Groen, zorgde hij voor de historische toelichting. Zoals we Sylvain kennen was dat steeds correct en degelijk wetenschappelijk onderbouwd.
Zijn kennis van het Latijn was daarbij een goede hulp om de oude documenten te ontcijferen.
Als tweetalige kon hij ook zeer goed overweg met het oud-Frans, wat voor een Vlaming niet evident is.
Zijn belangstelling voor geschiedenis was dan ook gestoeld op een lange familietraditie.
Had de familie De Lange niet meer dan een eeuw het wel en wee van het Brakelbos meegemaakt? De pachters van het Hof ten Bossche waren trouwens zeer goed bevriend met de familie De Lange, de bewoners van de Sergeant. De voorouders langs moeders zijde waren pachter op het hof te Wolfskerke en zijn grootvader was molenaar van de Rovorstmolen.
Het stimuleert als familiegeschiedenis en de lokale geschiedenis hand in hand gaan.

43 jaar geleden stond Sylvain aan de wieg van Heemkring Triverius.
Al die tijd zijn er weinig of geen nummers verschenen waarin geen bijdrage van Sylvain stond.
Steeds historisch doorwrocht.
Hij was al die tijd bestuurslid en een hele tijd ondervoorzitter, tot hij een paar jaar geleden erevoorzitter werd.
Sylvain was er altijd.
Hij was tevens al die tijd de vertegenwoordiger van de Heemkring bij Heemkunde Oost-Vlaanderen. Sylvain doorkruiste onze provincie voor de Raadsvergaderingen en Heemdagen.
In 2008 kreeg Sylvain de Reynaertprijs van Heemkunde Oost-Vlaanderen.
Hij werd door zijn Oost-Vlaamse collega’s verkozen, als erkenning voor zijn jarenlange inzet en toewijding.
Ook al stichtte hij een mooi gezin in Mariakerke, hij bleef verknocht aan Opbrakel, het Brakelbos, de Vlaamse Ardennen en le Pays de Collines.
Hij is nooit Mariakerkenaar of Gentenaar geworden.
Zijn band met de streek was ontzettend sterk.
De familie De Lange had ook een sterke band met D’Hoppe en met de paters Montfortanen.
Dit kwam tot uiting in het boek, “Leven rond het Brakelbos” dat Sylvain schreef samen met zijn broer André.
Al in 1981 verscheen de brochure “D’Hoppe Parel aan de grens” en een paar jaar geleden volgde, “Moord in het Brakelbos” een fictief verhaal rond een echt gebeurde 18de eeuwse moord.
Eveneens een werk van André en Sylvain.
Geen enkele belangrijke publicatie over Opbrakel verscheen zonder de volle medewerking van Sylvain.
We denken aan, het Dossier Brakelbos, De westelijke groene gordel van Opbrakel: De Opbrakelse en Vloesbergse bossen, Gedenkboek Opbrakel 900, De dekenij Nederbrakel en haar parochies vroeger en nu, enz.
Bovendien werkte hij mee aan het boek Hieremias Triverius Brachelius, naar aanleiding van 500 jaar Triverius.
Ontelbare wandelingen werden door Sylvain geleid aan beide kanten van de Taalgrens en vaak werden die beschreven en gepubliceerd in De Wandelvogel.
Het leven van Sylvain samenvatten is niet eenvoudig. Zijn hele leven stond in dienst van zijn streek.
Hij was ook zeer geëngageerd, samen met André, om het Brakelbos en de omgeving ervan gaaf te bewaren. Het afsluiten van een wegeltje pal op de taalgrens dreef hun tot actie.
Wie zou anders het Brakelbos verdedigen.
De verloedering van het Livineskruis in het Brakelbos was hun een doorn in het oog.
Jammer dat Sylvain het niet meer mag meemaken dat het kruis over enkele weken in ere zal hersteld worden, evenals het kapelletje aan de ingang van het Brakelbos.
Als het nieuwe kruis wordt ingewijd zullen we ook even aan Sylvain denken.
Zijn nooit aflatende inzet voor zijn Brakelbos, zijn Opbrakel en zijn Pays de Collines zullen we missen.
We zijn dankbaar voor dit rijk gevulde leven in dienstbaarheid voor onze streek.

Moge hij rusten in vrede.